سعیدرضا امیرآبادی: گروه گزارش - از والدین بپرسید؛ مهر و اسفند کابوس پدرها و مادرها هستند.
پدرها می توانند با همان رخت و لباس همیشگی بر سر کار و مهمانی حاضر شوند و بسیاری از مادرها می توانند به لباس های کمد غنائت کنند. اما مگر می شود شوق و اشتیاق کودکانه ها را سرکوب کرد و در موسم بازگشایی مدارس و عید نوروز برای آنها رخت و لباس نو تهیه نکرد و قید کیف مدرسه و لوازم تحریر را زد.
اگرچه طبقه فرودست از مدت ها پیش این شور و شوق را منکوب کردند و این روزها طبقه میانی هم در آستانه پیوستن به جماعت ندارها هستند، اما اول مهر که از راه می رسد بسیاری از والدین به سان کودکان زانوی غم بغل گرفته و مظلومانه به جان خویش می افتند.
شاید عیدی های اسفند گوشه ای از هزینه های طاقت فرسای نوروز را جبران کند؛ اما والدین دانش آموزان در آستانه برگ ریزان پاییز بی پناه تر از همیشه به نظاره قیمت بازار می نشینند و روزهای مبادا برایشان تداعی می شود. به همین دلیل گروه گزارش اقتصادآینده به بازارهای شهر رفته است تا هزینه بستن یک کیف اول مهر را مرور کند.
مدت های طولانی است که پدیده لباس فرم از مدارس غیرانتفاعی به دولتی ها هم نفوذ کرده است. اولیای مدارس و آموزش و پرورش بر این باورند که نظم در البسه متحدالشکل دانش آموزان نهفته است و پیش گرفتن این رویه مواهب بی شماری را به دنبال دارد. درست یا غلط بودن این ماجرا باید توسط کارشناسان ارزیابی شود اما مشکل اساسی در این جاست که بسیاری از مدارس با تولیدکنندگان خاصی عقد قرارداد می کنند و این امر شائبه هایی را در اذهان عمومی ایجاد می کند. به راستی چرا مدارس از رنگ هایی مرسومی که در تمامی تولیدی ها و مغازه ها فراهم است برای لباس فرم دانش آموزان استفاده نمی کنند و والدین را بالاجبار به سمت و سوی تولید کنندگان خاص می فرستند؟
قصه لباس فرم و درآمدی که از آن نصیب تولیدکنندگان و شاید برخی از افراد می شود آن قدر جدی است که در سنوات پیشین کارگروه ساماندهی مد و لباس اسلامی-ایرانی وارد ماجرا شد تا سروسامانی به این ماجرا بدهد. اما شواهد امر نشان می دهد که زور افراد پشت پرده به این کارگروه چربید و این راهکار هیچ وقت براساس نظام واحدی ساماندهی نشد تا در عمل دست مدارس در انتخاب رنگ، طرح و سایر جزییات همچنان باز باشد.
نظرات والدین هم در این جا خواندنی است. در حالی که بسیاری از اقشار جامعه مدارس غیر انتفاعی را مصداق آموزش لاکچری و شهریه های نجومی قلمداد می کنند، پدر یکی از دانش آموزان به خبرنگار اقتصادآینده می گوید: مدرسه دست ما را برای خریداری لباس فرم بازگذاشته است. مدیر مدرسه فقط از والدین خواست که شلوار سورمه ای و پیراهن آبی آسمانی برای دانش آموز از هرجایی که می خواهیم تهیه کنیم و هیچ اجباری برای خریداری لباس فرم از تولیدی خاصی وجود نداشت. این پدر دانش آموز می افزاید: واحد تولیدی که با این مدرسه غیرانتفاعی قرارداد داشت برای یک دست لباس فرم مبلغ ششصد هزار تومان قیمت گذاری کرده بود اما در بازار با حدود سیصدهزار تومان موفق به خریداری اجناس مورد نظر شدیم.
البته بررسی های گروه گزارش اقتصادآینده نشان می دهد که نرخ برخی از مدارس دولتی و غیرانتفاعی پسرانه برای یک دست لباس فرم تا نهصد هزار تومان هم می رسد برخی از مراکز آموزشی یک گام پا را فراتر گذاشته و والدین را برای تهیه لباس زنگ ورزش هم به سراغ تولیدی های خاصی می فرستند.
در این میان آموزش و پرورش هم همچنان بر اصلی سی قانون اساسی مبنی بر رایگان بودن آموزش عجولانه و لجبازانه تاکید ورزیده و اخذ شهریه ثبت نام را در روز روشن تکذیب می کند.
از لباس فرم که بگذریم به بازار لوازم التحریر می رسیم. شاید والدین بتوانند در مناطق فرودست شهر قید تهیه بسیاری از اقلام مدرسه را بزنند، اما مگر می شود دفتر مشق و مداد و پاک کن سایر لوازم ضروری را در آستانه ماه مدرسه به فراموشی سپرد.
یکی از والدین به خبرنگار اقتصادآینده در این زمینه می گوید: بیلبوردهای سطح شهر خبر از راه اندازی غرفه لوازم تحریر با تعرفه ویژه در یکی از اماکن مذهبی شهر می دهند. اما وقتی به این مرکز رسیدیم در عمل قیمت ها با سطح شهر تفاوتی نداشت و در این نمایشگاه فقط اجناسی با کیفیت نازل تر را به بهای کمتر عرضه می کنند.
در این میان فروشنده ها اشراف بیشتری بر قیمت ها دارند. یکی از آنها پیرامون تاثیر تورم بر نرخ لوازم التحریر می گوید: افزایش نرخ لوازم التحریر در سال گذشته نسبت به سنوات پیشین چندان ملموس نبود؛ اما در سال جاری با رشد هشتاد تا صددرصدی مواجه شدیم. بنابراین یک بسته حداقلی لوازم تحریر که شامل کالاهای ایرانی می شود در حدود چهارصد هزار تومان شده است.
وی با تاکید بر این موضوع که گرانی نوشت افزار تقصیر فروشنده نیست، می افزاید: مغازه دارها اجناس را گران خریده و گران می فروشند. اگر کاغذ با ارز دولتی وارد شود شاهد کاهش چشمگیر نرخ کتاب و دفتر خواهیم بود.
یکی دیگر از اتفاقات مهرماه بازار پررونق ابرقهرمان ها و شخصیت های خارجی است که بر روی کیف های مدرسه و لوازم و تحریر خودنمایی می کنند.
از یاد نبرده ایم در سنوات پیشین مدیر مدرسه ای بشکه ای از آتش را به حیاط مدرسه آورد و دانش آموزان را ترغیب می کرد که لوازم التحریر ملبس به چهره های خارجی را بسوزانند. این اقدام چنان بازخورد نامناسبی در فضای مجازی و رسانه ای داشت که در هیچ مرکز آموزشی تکرار نشد و اولیای مدرسه دیگر سختگیری های پیشین را نشان نمی دهد. چرا که آنها به خوبی بر این حقیقت واقفند که بازار لوازم مدرسه مملو از قهرمانان و ابرقهرمانان (!) غیرایرانی است و دانش آموزان اگر شیفته آنها هم نباشند، انتخابی بجز مرد عنکبوتی، مک کویین و اسپایدرمن ندارند.
در حقیقت نهادها و دستگاه های فرهنگی طی دهه های اخیر نتوانسته اند قهرمانان وطنی و ارزشی را به شیوه مناسبی عرضه کنند که مورد استقبال کودکان، نوجوانان و جوانان قرار گرفته و از دام ابرقهرمانان غربی که به صورت هدف داری عرضه می شوند، خلاصی یابند.
اما اولین مهر قرن جدید در کنار همه سرکشی های تورمی، آبستن خبرهای خوبی هم می تواند باشد. کابوس شوم کرونا طی دو سال گذشته همانا بازماندن کودکان و نوجوانان فرودست از تحصیل بود. چرا که اقشار فرودست بواسطه گرانی دستگاه های تلفن همراه و تبلت نمی توانستند از آموزش های مجازی بهره مند شده و در روند آموزشی آنها وقفه ای بزرگ اتفاق می افتاد.
به گفته وزیر آموزش و پرورش در سال جدید تحصیلی همه دوره های آموزشی به صورت حضوری دنبال می شود و اگر شاهد شیوع دوباره ویروس مرگبار نباشیم، این روند ادامه خواهد یافت.
در پایان باید به این نکته اشاره کرد که مشکلات سال تحصیلی بی شمار است. این چالش ها منحصر به مواردی نظیر لباس فرم مدارس، اخذ شهریه های اجباری در مدارس دولتی، نرخ گزاف لوازم التحریر و چالش های ناشی از آموزش های مجازی در دوران کرونا نمی شود. بلکه والدین با مشکلات عدیده ای نظیر گرانی و ناهماهنگی سرویس های مدارس، اجبار برخی از مدرسان برای کلاس های خصوصی، مدارس کانکسی، بخاری های نفتی و تکرار فاجعه مدرسه درودزن، ترافیک های عذاب آور، کلاس های درس شلوغ و غیراستاندارد و مواردی از این دست در زمره مهمترین مشکلاتی قرار می گیرند که در موسم مهرماه آغاز شده و در کشاکش مشکلات معیشتی، اقتصادی و روانی عرصه را بر جامعه تنگ می کند.
از والدین بپرسید؛ مهر و اسفند کابوس پدرها و مادرها هستند.
دیدگاه